W sezonie 1913-14 Lazio ponownie dominowało w "Girone Laziale" w środkowo-południowej lidze. Zakwalifikowało się do półfinału tejże ligi, w którym wygrało obydwa mecze ze Spes Livorno (3:0, 1:0). W finale Rzymianie zagrali z Napoli dwukrotnie gładko wygrywając (1:0, 8:0). Warto zaznaczyć, że Lazio wygrało wszystkie 10 spotkań, zdobywając aż 62 gole przy czym tracąc tylko 5 bramek.

Prymat w lidze środkowo-południowej zezwolił Lazio na zmierzenie się ze zwycięzcą ligi północnej - Casale. Lazio pierwszy mecz zagrało na wyjeździe doznając sromotnej porażki 7:1. W rewanżowym spotkaniu Lazio także nie sprostało Casale przegrywając 2:0. W tym sezonie biało-błękitni zdobyli jedynie Coppa Pasqua pokonując dwukrotnie Bolognię i Modenę 1:0.

W następnym roku klub Roman wzmocnił się i przyćmił nieco dominację Lazio w środkowo-południowej lidze. Roman zdobył pierwsze miejsce, natomiast Lazio uplasowało się na drugiej pozycji. W bezpośrednim pojedynku tych zespołów Lazio raz przegrało 5:2, a raz odniosło zwycięstwo 4:0. Końcowe miejsca w lidze: Roman 18, Lazio 15, Audace 11, Fortitudo 6, Pro Roma, Juventus Roma 5 (obok podano ilość zdobytych pkt.)

Lazio i Roman przeszli do półfinału, gdzie w grupie stanęli naprzeciw Pisie i Lucce. Pierwsze spotkanie Laziale przegrali 4:0 z Pisą, ale w innych meczach już wygrywali. Najpierw z Luccą 2:1, potem z Roman 2:1 i 5:1 oraz z Pisą 4:2. Końcowa klasyfikacja grupy: Lazio, ex aequo Roman i Pisa na drugim miejscu i trzecia Lucca.

W finale Lazio miało się spotkać z Genoą 1893. Miało, ponieważ w dokończeniu rozgrywek przeszkodził wybuch pierwszej Wojny Światowej. Na dziesięć dni przed finałem podjęto decyzję o rezygnacji z przeprowadzenia meczu finałowego. Wielu zawodników Lazio z różnych dyscyplin było na froncie i walczyło za swoją ojczyznę - liczna grupa sportowców już nigdy nie powróciła do domu.

W okresie pierwszej Wojny Światowej futbol w Rzymie nie zwalniał tempa. Zrewolucjonizowane Lazio wygrało rzymską ligę z przewagą jednego punktu nad Fortitudo. Wzniosło także Coppa Natale po zwycięstwie nad Pro Romą 2:1 i Juventusem Roma 4:1. W 1919 roku Biancocelesti triumfowali w Coppa Pasqua odnosząc zwycięstwa, najpierw nad US Romana 2:1, a później nad Fortitudo 3:2. 

Po wojnie rzymską scenę futbolu zdominowało na krótko Fortitudo, jednakże podobnie jak Lazio w finale o mistrzostwo Włoch dwukrotnie uległo silniejszym północnym rywalom.

W sezonie 1922-23 klub Alba był faworytem do zwycięstwa w grupie "Girone Laziale", ale naprzeciw wszelkim oczekiwaniom, to Lazio okazało się lepsze. Laziale pozostawiając na placu boju takie drużyny jak Internaples, Libertas Palermo, Ideale Bari, Savoia w finale mieli spotkać się z... Genoa 1893. Zawodnicy z Genui okazali się dużo lepsi, wygrywając swobodnie 4:1 u siebie i 2:0 na wyjeździe.

Latem 1923 roku Lazio pozyskało bramkarza Ezio Sclaviego, który został wcześniej wypatrzony przez scoutów. Nieoczekiwanie młody wówczas Sclavi wyrósł w krótkim czasie na pierwszoplanową postać zespołu. Znacznie pomógł w sezonie 1923/24 Lazio w "Girone Laziale". Biancocelestim udało się zakwalifikować do półfinału środkowo-południowej ligi. W tym roku na tym etapie rozgrywek przygoda Lazio niestety się skończyła. Do finału weszła mniej znana Savoia.

W sezonie 1924/25 opiekunem Lazio był węgierski szkoleniowiec Koszegi. Rzymianie ukończyli zmagania w "Girone Laziale" na drugim miejscu za Albą, co dawało prawo do dalszych gier. W półfinale Lazio zagrało z Anconitaną i podobnie jak przed rokiem biało-błękitni przedwcześnie odpadli. W tym sezonie Lazio odkryło kolejny talent - Fulvio Bernardiniego. Zawodnik ten był pierwszym Rzymianinem, który dostał powołanie do Squadra Azzurra! Nieprzeciętne umiejętności Bernardiniego szybko zauważono w Mediolanie. Miejscowy Inter ściągnął nastolatka do siebie po zakończeniu sezonu.

Następny rok oznaczał całkowitą modernizację rozgrywek piłkarskich we Włoszech. Każdy klub grał w swoich eliminacyjnych grupach regionalnych, by zakwalifikować się do elitarnej ligi. Lazio występowało w grupie "Girone Romano" i zawiodło na całej linii zajmując dopiero trzecie miejsce. To sprawiło, że Biancocelesti byli zmuszeni grać w drugiej lidze, ponieważ tylko dwa pierwsze zespoły z grupy posiadały prawo awansu do ligi najlepszych zespołów we Włoszech.

Druga liga została podzielona na cztery grupy, z której każdy zwycięski zespół awansował do pierwszej ligi. Już w pierwszym sezonie po zreformowaniu rozgrywek Lazio miało świetny okres, wygrało swoją grupę i na szczęście awansowało do elity.