Stadio Olimpico to główny i największy obiekt sportowy w Rzymie. Znajduje się wewnątrz kompleksu sportowego Foro Italico, w zachodniej części miasta. Będący własnością CONI (Włoski Komitet Olimpijski) stadion jest przeznaczony przede wszystkich do zawodów piłkarskich oraz lekkoatletycznych. Czasem odbywają się też tam inne imprezy, np. koncerty. W swojej historii Stadio Olimpico przeszedł kilka zasadniczych przeobrażeń.

Pierwotna postać nazywanej wówczas Stadionem Cyprysów budowli, została zaprojektowana jako ważna część nowopowstającego kompleksu Miasta Sportu, zwanego Foro Mussolini (po wojnie nazwę zmieniono na Foro Italico). Prace rozpoczęto w roku 1928 pod okiem architekta Luigiego Waltera Morettiego. Zakończyły się one dziewięć lat później. Obiekt gościł imprezy gimnastyczno-sportowe oraz zgromadzenia faszystowskie. Najsłynniejsze z nich obyło się 7 maja 1938 roku, gdy przemawiał na nim Adolf Hitler.

Konstrukcja Olimpico przypominała już jego późniejszą formę, choć trybuny były wyraźnie niższe, w stylu pobliskiego Stadio dei Marmi. Rozpoczęto już nawet ich powiększanie, chciano dobudować drugi poziom. Wybuch II wojny światowej przerwał prace.

W grudniu 1950 roku roboty ruszyły ponownie. Rzym ubiegał się o organizację Olimpiady 1960 roku i potrzebował dużego, nowoczesnego stadionu. Architekci Carlo Roccatelli i Annibale Vitellozzi zaprojektowali giganta na 100 tysięcy miejsc. Z tego też powodu między 1953 a 1960 rokiem owoc ich pracy nazywano Stadionem Stu Tysięcy.

Właśnie w 1953 roku, a dokładniej 17 maja, miała miejsce inauguracja nowej-starej budowli. Odbył się wówczas mecz Włochy-Węgry. Podczas XVII Igrzysk Olimpijskich 1960 roku stadion był areną otwarcia i zamknięcia zawodów oraz rzecz jasna konkurencji lekkoatletycznych. Od tamtego czasu odbyły się na nim rozliczne mistrzostwa Włoch w tej dyscyplinie, a także Mistrzostwa Świata AD 1987. Co roku najlepsi lekkoatleci globu biorą także udział w mitingu z cyklu Golden League. Od momentu swojej inauguracji Stadio Olimpico gości też oczywiście drużyny Lazio i Romy, z roczną przerwą w 1989 roku, związaną z kolejna przebudową. Gościł też uczestników mistrzostw Europy 1968 i był świadkiem wielkiego triumfu reprezentacji Włoch.

Cechą charakterystyczną obiektu była relatywnie mała wysokość, biorąc pod uwagę jego ogromną pojemność. Rezultat ten został uzyskany dzięki częściowemu podniesieniu płyty boiska, przy jednoczesnym wykorzystaniu ukształtowaniu terenu w kształcie kotliny. Dzięki tym zabiegom stadion współgrał znakomicie z otoczeniem. Miejsca siedzące były początkowe wykonane z drewna, następnie zastąpione przez kamienne siedzenia jasnozielonego koloru. Trybuny nie były zadaszone, z wyjątkiem niewielkiej konstrukcji, która poza pokrywaniem części trybuny Monte Mario, służyła dziennikarzom jako sala prasowa i miejsce do prowadzenia komentarza (radiowego i telewizyjnego). Duża wadą obiektu w ówczesnej formie była zbyt duża odległość trybun za bramkami od boiska, co znacznie utrudniało śledzenie przebiegu zawodów.

Ostatni etap przeobrażenia Stadio Olimpico wiąże się z Mundialem 1990. Stadion został całkowicie zburzony, z wyjątkiem trybuny Tevere, i zrekonstruowany przy użyciu żelbetonu. Trybuny za bramkami zostały przybliżone do murawy o całe dziewięć metrów. Całość została pokryta białym dachem wykonanym w stylu arabskim. Zainstalowano plastikowe krzesełka koloru błękitnego i dwa wielkie telebimy . Pod trybunami umiejscowiono siłownie, parkingi, biura, bary. Dzięki tym zmianom Olimpico może pomieścić 82.922 widzów i jest czternastym co do wielkości stadionem świata, drugim we Włoszech - po Stadio Meazza w Mediolanie. Wiele osób uważa, że przy pracach zniweczono znakomitą kompozycję stadionu z otoczeniem, zaprzeczając zasadom według których stadion był wcześniej rekonstruowany.Stadio Olimpico było miejscem rozegrania finału Mistrzostw Świata 1990 RFN - Argentyna, a także finału Ligi Mistrzów 1995 Ajax - Juventus.

Opracowanie tekstu: Maciej Zieliński (zielony7)