Ponad 100 bramek w błękitnych barwach Lazio i tytuł ulubieńca kibiców. Tomasso Rocchi przez wiele lat stanowił główne żądło rzymskiego klubu, szczególnie imponując w swoich pierwszych latach po transferze na Stadio Olimpico.

Rocci przyszedł na świat w Wenecji w 1977 roku i tam też stawiał swoje pierwsze kroki w piłce juniorskiej. Venezia stawiała wówczas dopiero podwaliny pod późniejsze sukcesy w Serie A, balansując na granicy Lega Pro i Serie B. Młody Tomasso nigdy jednak nawet nie zadebiutował w swoich rodzinnym klubie, bowiem w wieku 17 lat został wypatrzony przez skautów Juventusu i sprowadzony do Turynu, gdzie zaczął od gry w Primaverze. Tam szybko stał się wiodącą postacią Bianconerich z którymi wygrał ligowe rozgrywki młodzieżowe, dzięki czemu trafił do pierwszego zespołu. Tam jednak nie miał szans włączyć się do walki o minuty z takimi tuzami jak Gianluca Vialli, Alessandro Del Pierro, czy Fabrizio Ravanelli. Rozpoczął więc swoją tułaczkę po niższych ligach, gdzie raz po raz rzucany był na wypożyczenia. Udało mu się zwiedzić między innymi Pro Patrię, Fermanę, czy Saronno. Początki były trudne. Młody napastnik miał problemy ze skutecznością w mocno siłowej trzeciej lidze. Pomogły mu dopiero przenosiny do Como, gdzie trafił już definitywnie. Juventus nie widząc bowiem szczególnej poprawy w grze zawodnika i postępu zdecydował się odstąpić od praw do niego, dzięki temu ten mógł podpisać kontrakt z Como. To tam wreszcie znalazł regularność, ale i zaufanie trenera, dzięki czemu w dwa lata jakie spędził jeszcze na poziomie Lega Pro zdobył łącznie 21 bramek. Pozwoliło mu to na kolejny krok do przodu i najpierw transfer do Trapani, a po roku do Empoli. W ekipie Azzurrich najpierw pomógł w awansie do Serie A przyczyniając się do tego ośmioma bramkami, a następnie pomógł drużynę w najwyższej klasie rozgrywkowej utrzymać. Następny sezon był już jednak dobry tylko i wyłącznie dla 26-latka, który do siatki trafiał 11 razy. Empoli z hukiem spadło wówczas do Serie B, jednak pewne wydawało się, że Włoch nie będzie musiał ponownie przeżywać gehenny związanej z walką o awans na zapleczu.

Długo musiał jednak czekać na oferty ze strony innych klubach. W pewnym momencie wydawało się nawet, że z jakichkolwiek przenosin nici i nie pozostanie mu nic jak tylko szykowanie się do gry w Serie B. 31 sierpnia, a więc ostatniego dnia letniego mercato zgłosiło się jednak po niego Lazio, które za 1.3 miliona euro wykupiło 50% praw do jego karty zawodniczej. Rocchi był wówczas pierwszym gotówkowym transferem Claudio Lotito, który niecały miesiąc wcześniej przejął Lazio i zaczął porządkować sytuację finansową klubu. Z tego powodu z klubu w tamtym okresie odeszli między innymi Dejan Stanković, Jaap Stam, Giuseppe Favalli, Stefano Fiore, czy Bernardo Corradi. Rocchi w stolicy miał zastąpić właśnie tego ostatniego, który w sezonie 03/04 trafiał do siatki 10-krotnie. Napastnik szybko zyskał sympatię kibiców klubu, którzy w tamtym okresie musieli przyzwyczajać się do nowej, brutalnej rzeczywistości, nastawionej na zaciskanie pasa. Mimo to Rocchi wydawał się idealnie pasować do prowadzonego przez Delio Rossiego zespołu zamykając sezon z łączną liczbą 17 bramek. W międzyczasie udało mu się jeszcze ustrzelić bramkę w derbach z Romą ustalając wynik ówczesnego pojedynku na 3-1 dla Orłów. W następnym sezonie 28-latek nie zmienia swoich liczb. Znowu pakuje piłkę do bramki 17-krotnie i zwraca tym na siebie uwagę selekcjonera reprezentacji Włoch Roberto Donadoniego, który daje mu zadebiutować w kadrze dokładnie 16 sierpnia 2006 roku w towarzyskim spotkaniu z Chorwacją. Reprezentacja nigdy nie będzie jednak ziemią obiecaną dla snajpera, który w jej barwach występuje jeszcze tylko dwukrotnie - przeciwko Turcji w listopadzie 2006 roku i Wyspom Owczym w 2007 roku. Na tym kończy się niewielki epizod kadrowy urodzonego w Wenecji zawodnika.

Kolejne sezony przynoszą kolejne rekordy. Rocchi w rozgrywkach 2006/07 zdobywa 19 bramek, podobnie zresztą jak rok później. W międzyczasie bije swój rekord trafień w Serie A (16 bramek) i wydatnie pomaga klubowi w awansie do fazy grupowej Ligi Mistrzów. W Champions League ponownie jest kluczową postacią zespołu, zdobywając zwycięską bramkę w pojedynku z Werderem Brema. Żeby nie było jednak tak kolorowo, Rocchi pudłuje w tej edycji aż trzy rzuty karne. Po jednym w meczu z Dynamem Bukareszt (eliminacje), Realem Madryt i Werderem. Lazio kończy fazę grupową na na ostatnim miejscu i odpada z rozgrywek już na początku zimy. Na pocieszenie w marcu po raz czwarty trafia jednak w Derby della Capitalle i prowadzi Lazio do zwycięstwa nad Romą.

Ostatecznie udaje mu się to 30 października 2011 roku podczas spotkania z Cagliari. Zostaje wówczas członkiem elitarnego grona zawodników, którzy zdobyli ponad 100 bramek dla Lazio. Na tej krótkiej liście widnieją jeszcze Silvio Piola, Giuseppe Signori, Bruno Giordano i Giorgio Chinaglia. 

Z czasem Rocchi grał już jednak coraz mniej, większość spotkań przesiadując na ławce rezerwowych. Swoją ostatnią bramkę (łącznie sto piątą)  dla Lazio zdobył 1 lutego 2012 roku w wygranym starciu z Milanem. Kilka miesięcy później, po dziewięciu latach opuścił Lazio i za skromną opłatą (300 tysięcy euro) trafił do Interu, a później kontynuował jeszcze karierę w Padovie i węgierskim Szombathelyi Haladás i Tatabánya FC. W połowie 2016 roku oficjalnie zawiesił buty na kołku i wrócił do domu, do Rzymu, gdzie trenuje jedną z drużyn młodzieżowych Lazio.